Hand in Hand 2

Akwaabo! (Hallo)

Ben nu alweer anderhalve week bij Hand in Hand. Heb het er nog steeds heel erg naar me zin!

Zondagmiddag vierde Peter z'n 80e verjaardag (die missionaris uit Nederland) en dat was een leuk feest! de kinderen hadden dansjes en liedjes ingestudeerd, dus we zaten in een grote kring, terwijl zei danste en zongen. Heel mooi om te zien! S'avonds kregen ze te eten, met een cola of fanta erbij. Ongelooflijk om te zien hoe blij ze waren met zoiets simpels. Toen ze ook nog koekjes kregen, gingen ze echt letterlijk uit hun dak!

De rest van de week gewoon gewerkt op het terrein. Het is leuk om in de workshop te werken met de oudere kinderen, het zijn allemaal zulke speciale kinderen dat er altijd wel iets bijzonders gebeurt.

Maar ik zie ook minder prettige dingen. Vanochtend bijvoorbeeld, wilde 1 autistisch meisje niet naar de workshop. Haar verzorger probeerde haar naar binnen bij de workshop te krijgen, maar dat ging met zoveel geweld dat ik er behoorlijk van geschrokken was. Het meisje werd geslagen en heel hardhandig op de stoel gezet. Het lastige is dat je op zo'n moment weinig kunt doen, omdat ze dat niet zouden waarderen als je je er als blanke mee gaat bemoeien... Maar dan voel je je toch wel erg machteloos. En op zo'n moment besef je ook wel dat de ghaneze aanpak behoorlijk verschilt van de westerse manier. Ellen (de coordinator van de workshop) heeft uiteindelijk ook met de verzorger van het meisje gepraat, omdat dit ook tegen haar manier inging.

Gisteren had ik ook een gesprek met Ineke, over de achtergrond van de kinderen, hoe ze bij Hand in Hand terecht zijn gekomen. Ze vertelde bijvoorbeeld dat 1 meisje aan de kant van de weg was gevonden toen ze nog een baby was. Een ander kindje heeft een paar dagen in 1 huis geleefd met haar overleden vader. Haar moeder had haar daar achtergelaten met die vader, die dus al overleden was. Verder is er nog 1 kindje dat in het ziekenhuis is achtergelaten na haar geboorte. Ze is geboren zonder armen en benen, en haar moeder wilde haar niet opvoeden. Ze is nu bij Hand in Hand, maar is totaal afhankelijk van de zorg van de verzorgers. Dat soort dingen kun je je gewoon echt niet voorstellen als je dat hoort... Gelukkig zitten ze nu op een mooie plek, die erg veilig en vertrouwd voor ze is. Maar je moet er niet bij nadenken wat er was gebeurt als ze niet bij dit project terecht waren gekomen.

Morgen gaan Joti, Marion en ik naar Techiman, een plaats vlakbij Nkoranza. Daarna terug naar Hand in Hand want de kinderen waar Bob les aan geeft, komen zwemmen bij ons. Zondag zijn we uitgenodigd bij Ellen om fufu te maken en te eten. Misschien al verteld, maar ze is 43, komt oorspronkelijk uit Nederland, en woont nu sinds 2 jaar in Ghana. Ze heeft de workshop opgezet, en werkt daar 5 dagen in de week. Ze woont in de heuvels zonder electriciteit en stromend water, dus ben erg benieuwd hoe ze woont!

Patrica, je vroeg of ik nog terug kwam naar Nederland. Ik kom zeker terug! 12 maart ben ik weer gewoon in Nederland. Al kijk ik nog niet echt uit naar de kou...! Maar ik denk wel dat ik nog een keer terug kom in Afrika!

Wendy, volgens mij vroeg jij of ik vooral Nederlands of Engels sprak. Eigenlijk is het de hele dag engels, ook al zitten we in de workshop met nederlandse mensen. Maar voor de kinderen is het ook wel goed als ze ons Engels horen praten.

Over engels gesproken, ben nog iets vergeten te vertellen. Ik geef op dinsdag Engelse les aan een groepje van 5 jongens rond de 18 jaar. Echt heel leuk om te doen! Ik ben begonnen met: "what is your name" waarop zei moesten zeggen: "my name is..." maar zelfs dat kostte ruim een half uur voordat ze het door hadden. En ik ben erg benieuwd hoe het aankomende dinsdag gaat, of ze het nog weten! Als ik de kinderen nu tegenkom op het terrein, vragen ze wel aan mij "what is your name" dus hopelijk is het toch ergens blijven hangen! Als het aankomende dinsdag goed gaat, dan ga ik kijken of ze de kleuren kennen!

Fijn weekend! xx Sanne